- Już dobrze, zaraz damy ci drugi, zobacz tu jest bisz¬kopcik, no masz. - Otarł chłopczykowi buzię i uśmiechnął się z lekkim zawstydzeniem. - No dobra, przyznaję się. Ja¬

taki.
- Może wina? - wtrącił pośpiesznie książę.
Książę gwałtownie wciągnął powietrze, ale Tammy nie dbała o to, czy go obraziła, czy nie. Należało mu się.
można naprawdę być dorosłym, jeżeli naprawdę nie było się dzieckiem...
- Najmocniej przepraszam, nie chciałam przeszkadzać, ale nie mogę uspokoić panicza. - Ruchem głowy wskazała Henry'ego, którego trzymała na ręku. - Spał całe popołud¬nie, a niedawno przebudził się i zaczął płakać.
- Z przyjemnością.
- On jest w domu! Jego dom jest tutaj, w Australii. Henry zostaje ze mną. Lara zrobiła najmądrzejszą rzecz na świecie, czyniąc mnie jego prawną opiekunką. Jestem jej wdzięczna. Panu również, panie książę czegoś tam, za to, że mnie pan poinformował o całej sprawie. Pańska rola skończona. Zabieram chłopca i jego rzeczy. Od razu.
- Księstwie.
- Hej, masz gości! - zawołał z dołu Doug, po czym wycofał się z uśmiechem.
- Bo ludzie zadają ból, zdradzają, odwracają się plecami. Nie ma sensu się angażować, to zawsze kończy się cierpie¬niem. Weź mnie i Larę...
- Hej, homar ci wystygnie - odezwał się nagle Mark i uśmiechnął się.
- Tak, gdy tylko załatwię wszystko, co jest tu do zała¬twienia.
- Nie miała żadnych kłopotów. Poślubiła panującego księcia i opływała w takie luksusy, jakich pani nawet nie potrafi sobie wyobrazić.
Miała wrażenie, jakby rzucała grochem o ścianę. Upór Marka był równie silny jak niezrozumiały

Opadła na fotel za biurkiem, za którym urzędował jeszcze jej ojciec, oparła głowę o zagłówek i zamknęła oczy. W niedługim czasie powinna podjąć radykalne decyzje. Decyzje, przed którymi się wzdragała i których ojciec najpewniej nigdy by nie zaaprobował, a o których matka nie będzie chciała słyszeć.
- Nie... niech pani da spokój. Proszę... proszę obiecać, że nigdzie nie będzie... pani dzwoniła. Naprawdę nic... mi się nie stało.
— W ogóle nie wrócił — odpowiedział Tom łamiącym
Od ubiegłej środy zachowuje się jakoś dziwnie. Porusza
ubierać.
- Spotykamy się czasem. Przygryzła wargę.
- Rozwożę pocztę, milordzie.
- Możesz mi wytłumaczyć, dlaczego?
Cały czas kłamała.
Santos spojrzał na nią spode łba. Duma walczyła w nim o lepsze z uczuciem głodu.
- Twoja nowa guwernantka - wyjaśnił hrabia. - Tym razem się zachowuj.
- Co za niespodzianka.
- To się pieprz.
Nie próbowali się też wzajemnie pocieszać. Nie wchodzili sobie w drogę i nie patrzyli na siebie, z wyjątkiem sytuacji gdy Santos po dłuższej nieobecności wracał do pokoju Lily. Wówczas Gloria odruchowo unosiła głowę i posyłała mu uśmiech. Czuł się wtedy tak, jakby sięgała wzrokiem w głąb jego duszy.
— Ale przecież — ochryple odezwał się Tom — gdy je-