- Skądże - odparł i roześmiał się.

- Wypuść mnie, Lucienie - poprosiła, kiedy już mogła mówić. - Przecież musisz to
Bryce otworzył usta, by coś powiedzieć, jednak w końcu się nie odezwał.
kominkiem. Najciekawsze było to, że tym razem nie powiedziała „nie”.
Balfour House, nie miał żadnej kobiety... prócz niej.
Hope nerwowo splotła palce. Serce biło jej tak mocno, że z trudem mogła oddychać.
siebie.
- Dobrzeje. W zadziwiającym tempie.
praktycznie uwiązany w domu. Musiałem wysłuchać wszystkich plotek z Lincolnshire.
- Więc dlaczego pani powiedziała, że to był „w dużej mierze wypadek”?
Wreszcie poczuła się rozluźniona. Tymczasem Bryce usiadł obok niej na kanapie. Spojrzała nań podejrzliwie, co go tylko rozbawiło. Naprawdę chciał się dowiedzieć, skąd się to u niej brało. Dlaczego nie mogła mu zaufać?
Hrabia nachylił się ku Rettingowi.
- Nie nazywaj mnie tak.
Santos nie zwracał na nią uwagi. Patrzył tylko na Glorię.
- I co? - Klara nie chciała przyznać, że sama wielokrotnie wracała wspomnieniem do ich zbliżenia, gdy czuła się samotna. - Ja się nie zmieniłam...

- Z doświadczenia wiem, że referencje zawsze są doskonałe, a więc bezużyteczne.
Diablę wcielone - jak określał kuzynkę od ostatniego spotkania, kiedy jako
- Kim są Merrickowie?
wątpienia było celem hrabiego.
- Nie jest pan zaskoczony.
Prawdę mówiąc, wyczekiwała, kiedy znowu zostanie nakryta, by po raz kolejny obserwować, jak matka czerpie przewrotną przyjemność z wymierzania kar swojemu jedynemu dziecku, jak napawa się chorą satysfakcją, że oto jej córka, zgodnie z oczekiwaniami, znowu okazała się nic niewarta.
nim a Lucienem. Hrabia brał odpowiedzialność za swoje uczynki. Monmouth nie tyle jej
- Po prostu bądź przy niej. Okaż jej wyrozumiałość... serdeczność. Wiem, że to trudne, ale tłumaczę ci, że Hope nie panuje nad swoimi emocjami. Jest w tej chwili tak samo przerażona, jak ty. Może nawet bardziej. Potrzebuje czasu. Potrzebuje dużo cierpliwości i miłości.
Santos wzdrygnął się z odrazą.
- Chodź... - Przyciągnęła jego głowę z powrotem. - Chodź - powtórzyła, szukając jego ust, spragniona bliskości po dziesięciu długich, jałowych latach postu.
Zdecydowała, że powie mu wszystko. Tego wieczoru dwa razy przyszedł jej na
- Jesteś pijany?
Suknia, która czekała na mnie, miała szczególny odcień błękitu. Była uszyta z bardzo dobrego Wełnianego materiału, ale niewątpliwie była już używana. Leżała na mnie, jak ulał, jak gdyby była robiona na miarę. Państwo Rucastle na mój widok okazali zachwyt, w którym sporo było przesady. Czekali na mnie w salonie, pokoju bardzo obszernym, ciągnącym się wzdłuż całego frontu domu, o trzech olbrzymich oknach do ziemi. Przy środkowym oknie stało krzesło odwrócone tyłem do okna. Poproszono mnie, abym na nim usiadła, a pan Rucastle, przechadzając się po pokoju, tam i z powrotem, zaczął mi opowiadać najzabawniejsze historyjki, jakie kiedykolwiek słyszałam. Nie może pan sobie wyobrazić, jaki on był komiczny, a ja się tak śmiałam, że byłam cała obolała. Natomiast pani Rucastle, która jak widać, nie miała poczucia humoru, nie tylko się ani razu nie uśmiechnęła, ale siedziała ze złożonymi rękoma i smutnym a niespokojnym wyrazem twarzy. Po upływie mniej więcej godziny pan Rucastle zauważył nagle, że już czas zacząć normalne zajęcia i że mogę zdjąć suknię i udać się do małego Edwarda do dziecinnego pokoju.
I tak, i nie.
- Jaka szkoda. Miałam nadzieję, że zjemy razem śniadanie, a potem może przekonam