zawsze tam, gdzie szukali i mimo że byli wyśmiewani przez takich głupców jak ja.

- Pech?
- To był smutny dzień - westchnął Mały Książę.
- Po pierwsze, musiałaby zadać sobie trud znalezienia mnie. Skąd mogła wiedzieć, gdzie jestem, skoro nigdy jej to nie interesowało? Po drugie, wydałoby się, że ukryto prze¬de mną ślub Lary, a ja pewnie powiedziałabym matce, co o tym myślę. Po co miała tego wysłuchiwać? Prościej było skłamać Larze, że nie mogła mnie znaleźć, albo że odmó¬wiłam, albo że wszystko w porządku, bo Henry jest u mnie.
Mark uśmiechnął się tak, że jedna odpowiedź nasunęła się sama. Dla samego tego uśmiechu byłoby warto...
Kochała siostrzeńca całym sercem, odkąd go ujrzała. Zrobiłaby dla niego wszystko. Wszystko, co będzie dla nie¬go najlepsze. Nawet gdyby miało to oznaczać, że sama musi go utracić...
Nie oglądając się, wbiegł na górę po swoje rzeczy, prze¬skakując po dwa stopnie naraz.
Z oszołomieniem potrząsnęła głową
- Trzyma w swoich rękach naszą przyszłość - powie¬dział Mark i pocałował ją tak, jakby składał obietnicę, że to dopiero początek wspólnych radości.
Do złudzenia przypominał malutką Larę!
Bezwiednie ruszył w stronę brzóz, wśród których rano stracił ją z oczu.
- I wtedy w Broitenburgu zapanuje demokracja? - dopowiedziała Tammy.
- Chętnie cię posłuchamy - tym razem Róża odpowiedziała w imieniu swoim i Małego Księcia.
Z uśmiechem Mały Książę wyjął z kieszeni kartkę podarowaną mu przez pilota na Ziemi. I choć z Różą wiele razy
innego miała na myśli:

powiedzenia.
łzy.
nie zawahała sie przed niczym, ¿eby dostac to, czego chciała.
Wydęła wargi, już nie tak błyszczące, a ciemne od tuszu oczy milcząco oskarżały go, że ją wykorzystał.
ojciec się panu zwierzał.
prostu o tym zapomniec.
- Czemu nie do hotelu?
uciekła z krzykiem na mój widok, prawda?
Słuchaj, Nick. Dzwonie do ciebie, bo jestesmy rodzina i
- Pozwól, ¿e ja to ocenie.
jakby cos ssały.
tu razem sporo czasu. Całkiem sporo.
¿e na szybach samochodu zaczeła osiadac para. - Ale mam
policzkowych, nieufnych zielonych oczach, szerokich, ładnie
wpadła na stos koszów na smieci. Serce biło jej jak oszalałe,